Dead Duck Day also commemorates the billions of other birds that die(d) from colliding with glass buildings, and challenges people to find solutions to this global problem.
After a pandemic break, Dead Duck Day is open to the public again. Please join the free, short open-air ceremony next to the new wing of the Natural History Museum Rotterdam (the Netherlands), right below the Dead Duck Memorial Plaque— the very spot where that duck (now museum specimen NMR 9989-00232) met his dramatic end.
Those who wear an original Dead Duck Day T-shirt have a chance to win a signed copy of the book ‘De eendenman’.
A six-course duck dinner, after the ceremony, at the famous Tai Wu restaurant is also open to the public (at your own expense).
During the covid pandemic Dead Duck Day had no audience.
Een interview in Der Spiegel van 29 april 2017 bracht mijn werk onder de aandacht van veel mensen in Duitsland. Hierdoor raakte de Hamburgse uitgever Edel Books geïnteresseerd in mijn eerste boek ‘De eendenman‘. Via mijn Nederlandse uitgever Nieuw Amsterdam regelden ze de rechten voor de Duitse uitgave. De vertaling – een hoogstandje van Gerrit ten Bloemendal – werd gesubsidieerd door het Nederlands Letterenfonds. Het boek verschijnt 7 september 2018 onder de titel ‘Der Entenmann – Von Spatzenklöten, aussterbenden Filzläusen und nekrophilen Enten’.
Geen idee of men in Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland op ‘Der Entenmann’ zit te wachten, maar ik ben blij met een grote, nieuwe lezersmarkt voor onwaarschijnlijk onderzoek, opmerkelijk diergedrag en dode dieren met een verhaal.
Überarbeitet und aktualisiert
Omdat ‘De eendenman’ inmiddels behoorlijk gedateerd is (2009), heb ik het boek in overleg met Edel Books geactualiseerd en aangevuld met passende verhalen uit ‘De bilnaad van de teek’ en ‘De kloten van de mus’. Het hoofdstuk ‘Homoseksuele necrofilie’ is breder van opzet en heet nu ‘Nekrophilie im Tierreich’. Het bevat een representatief overzicht van seksuele interacties tussen levende en dode dieren. Het hoofdstuk over mijn Ig Nobel avontuur (‘Sind Sie der Entenmann?’) is uitgebreid met een verhandeling over Ig Nobel prijswinnaars uit Duitstalige landen. Voor ‘Help, de schaamluis verdwijnt!’ heb ik aanvullend onderzoek gedaan in Duitse insectencollecties en in de oude Duitse schaamluisliteratuur. Duitsland en Oostenrijk blijken de bakermat van het schaamluisonderzoek te zijn. Het hoofdstuk ‘De maffe merel’ (‘Die durchgeknallte Amsel’) bevat meer gevallen van schaduwboksende vogels, en er is een nieuw hoofdstuk over dieren die het slachtoffer werden van sportwedstrijden: ‘Sportopfer’. Alles bijelkaar 320 rijk geïllustreerde pagina’s:
Der Entenmann – Von Spatzenklöten, aussterbenden Filzläusen und nekrophilen Enten 320 Seiten | Hardcover mit 122 Abbildungen | Format 13,5 x 19 cm
Auch als E-Book erhältlich | ISBN 978-3-8419-0610-6 | bestellen kan hier
Hieronder twee citaten waarmee het boek, bij wijze van motto, begint:
Oskar Heinroth (1871-1945) was een groot eendenkenner die de term ethologie (gedragsonderzoek) als vakgebied binnen de biologie introduceerde. Zijn leerling, Konrad Lorenz (1903-1989), borduurde voort op Heinroths werk en sleepte er, samen met Niko Tinbergen en Karl von Frisch, in 1973 de Nobelprijs mee in de wacht.
Twee van mijn boeken die al langere tijd niet meer als regulier boek in de handel zijn (wel als een soort print-on-demand dummy), samen verschenen in het handige Dwarsligger® formaat onder de titel ‘De bilnaad van de teek – beesten door de bril van de Eendenman’. Twee complete boeken in één band(je) van een handzaam formaat: ‘net zo klein en licht als een mobiele telefoon en 100% leesbaar’. Het gaat om de integrale tekst van ‘De eendenman‘ uit 2009 en ‘De bilnaad van de teek‘ uit 2012. Hier en daar heb ik een tikfout verbeterd, een update geplaatst en een foto vervangen door een betere. Te koop in de reguliere boekhandel (15 euro) en ook hier te bestellen.
‘De bilnaad van de teek – beesten door de bril van de eendenman’ – Dwarsligger 455 (ISBN 9789049805456)
Here is a gem that I found in the depths of the Internet. It adds to my ‘Animal Necrophilia Files’ and documents one of the most dramatic cases of avian homosexual necrophilia, and the first case I know of in Galliformes.
The three-minute video was first posted on the Internet on 7 April 2007 and titled ‘Der Rackelhahn – Ein unfruchtbarer Bastard’. It is dated 2004 and was taken and edited by Herbert Rödder *. ‘Professional hunter’ Hilmar Wichmann acted as biological consultant and producer (Rödder 2004). The location where the video was taped is unclear, but it was probably somewhere in northern Germany. Spoken comments are in the German language. Main character is a ‘Racklehahn’ – a male hybrid between a Capercaillie (Tetrao urogallus) and a Black Grouse (Tetrao tetrix). Both species occur across much of northern Eurasia and yield this hybrid throughout the zones of overlap within their respective distribution ranges and habits, especially in Scandinavia (Cramp & Simmons 1980; McCarthy 2006).
The video shows a snowy, forested landscape. It is a Black Grouse lek – an aggregation of males that gather to engage in competitive displays that may entice visiting females who are surveying prospective partners (for copulation). Two male Black Grouses are displaying. They do not attract females, but a Racklehahn. This cock quickly and vigorously attacks one of the Black Grouses. The much bigger bird tramples the grouse, hits him with his wings and forcefully pecks his head, with special attention for the bright red combs. After a mere 40 seconds the Racklehahn ends the fight by ripping off the head and throwing it away. Then he immediately mounts the lifeless mess and copulates for 20 seconds. After dismounting, the cock keeps pecking into the decapitated body.
The wording of the voice-over is carefully chosen, and spoken with appropriate diction:
‘Seine Kampf entsteigt er so weit das er den Kopf abreißt und weg schmeißt. Es ist kaum zu glauben das ein Vogel zu solch eine grausame Tat fähig ist. Was vor und hinten ist an dem zerfetztem Birkhahn ist kaum erkennbar. Trotzdem kopuliert der Rackelhahn mehrere Male auf dem leblosen Körper [ … ] Die Natur kann schön sein, aber auch grausam.’
[As he loses himself in the fight, he tears off the head and throws it away. It is hard to believe that a bird is capable of doing such a cruel act. What’s the front or rear of the tattered Black Grouse is barely visible. Nevertheless, the Rackelhahn copulates the lifeless body several times. Nature can be beautiful, but also cruel.]
Hybrids between male Black Grouse and female Capercaillie are the most common grouse hybrids (Porkert et al. 1997). They mostly turn out to be males (McCarthy 2006), and are known to occur solitary on black grouse leks where they display aggressively towards male black grouse (Hjorth 1970; Porkert et al. 1997). What this video documents – a fight that ends with the violent death (by decapitation) of a black grouse, immediately followed by a (homosexual necrophiliac) copulation – was not documented before. It is a unique case in animals. Homosexual necrophilia after non-violent death is known, in ducks and other vertebrates.
Male hybrid ‘Rackelhahn’ mating with female capercaillie. [from: Porkert et al. (1997)]
Although the decapitated grouse was a complete mess, the Racklehahn did mount the rear end, and mated while holding the neck (as the head was missing) with the drooped position of the partly spread wings (the classic copulatory position of Capercaillie – contrary to beating the wings during copulation by black grouse [Porkert et al. 1997]). The shivering body of the copulating Racklehahn clearly indicates penetration and ejaculation.
* I tried to trace and contact the people who took and produced this video, but failed. Should any know them, please let me know as I am interested to see the uncut footage.
References
McCarthy, E.M. 2006 – Handbook of Avian Hybrids – Oxford University Press [PDF]
Hjorth, I. 1970 – Reproductive behaviour in Tetraonidae with special reference to males – Viltrevy 7(4): 181-596
Porkert, J., Solheim, R. & Flor. A. 1997 – Behaviour of hybrid male Tetrao tetrix (male) x T. urogallus (female) on black grouse leks – Wildlife Biology 3(3/4): 169-176
Donderdag 23 februari 2012 mocht ik optreden tijdens een avond met Redmond O’Hanlon en zijn side-kick Alexander Reeuwijk. Zij reisden door het land, onder andere, ter promotie van het boek ‘Darwin, Wallace en de anderen‘ waarin Alexander Reeuwijk O’Hanlon laat vertellen over evolutie in de breedste zin des woords, in de setting van de Artis Bibliotheek. Arminius in Rotterdam was het decor van hun laatste optreden en ik aarzelde geen moment toen de organisatoren (Boekhandel v/h Van Gennep, Studium Generale van de EUR en Arminius) mij vroegen om een bijdrage aan de avond te leveren. Ik ben namelijk een groot fan van zijn boeken. Medio jaren ’80 verslond ik ze: ‘Into the heart of Borneo’ en ‘In trouble again’. Op een van mijn laatste echte expedities – het ophalen van een dood Bruijns boshoen in Indonesië in 2001 – herlas ik de gebundelde Nederlandse vertalingen van deze klassiekers in de moderne reisliteratuur. En nu mocht ik met met hem werken. Het was zowel een grote eer als een groot genoegen.
Tijdens de rijsttafel die we van te voren aten, vroeg hij ‘What was the matter with those mallards you studied?‘ Ik legde hem uit dat dergelijk ‘necrofiel’ gedrag slechts voorkomt wanneer er sprake is van een plotselinge dood in een voor de soort karakteristieke paarpositie, en dat er sprake moet zijn van enig voorafgaand baltsgedrag. Het stelde Redmond gerust.
Na afloop vroeg ik hem om mijn beduimelde exemplaar van ‘De junglereizen’ te signeren. Hij deed het geroutineerd in een bijna onleesbaar handschrift. Thuisgekomen ontcijferde ik de opdracht die Redmond op de titelpagina had geschreven: “To the only otter man I know. Who loves the water shit[?], with great admiration to his work. Redmond“. Onvergetelijk!
Dead Duck Day 2011 vond plaats bij mooi weer en in aanwezigheid van ruim dertig eendenliefhebbers en andere belangstellenden. Een deel kwam zelfs van buiten Rotterdam. Dank aan alle aanwezigen! Het was de zestiende keer dat de dramatische dood van de wilde eend die in de literatuur te boek staat als het eerste slachtoffer van homoseksuele necrofilie bij die soort, werd herdacht op de plaats waar het allemaal gebeurde op 5 juni 1995, om 17.55 uur: onder de glazen noordgevel van het Natuurhistorisch Museum Rotterdam. [Lees hier meer over de geschiedenis van Dead Duck Day.]
In een kort moment van bezinning werden de miljarden vogels herdacht die in het afgelopen jaar wereldwijd tegen glas om het leven zijn gekomen. Daarna las ik een passage voor uit het boek ‘Genot als kompas‘ van David J. Linden (Uitgeverij Nieuwezijds, ISBN 978 90 5712 314 6, vertaling van ‘The Compass of Pleasure‘ Viking, New York 2011) die geïnspireerd was door mijn publicatie over het voorval van 5 juni 1995:
… In het licht van al deze bevindingen gaat onze conclusie een beetje tegen onze intuitie in. De mens is seksueel niet uniek vanwege kinky of verboden gedrag – die dingen komen ook vaak voor bij onze verwanten onder de zoogdieren. Het is eerder ons conventionele voortplantingsgedrag dat volledig verschilt van dat van andere dieren.
Toen was het tijd voor (het voorlezen van) de traditionele boodschap van een vooraanstaande (eenden)onderzoeker. Dit jaar was dat Patricia Brennan, van de University of Massachussetts in Amherst, USA. Zij was de eerste die de functionele anantomie van de geslachtsorganen van eenden helder in beeld bracht in een serie recente publicaties in PLoS One, Journal of Avian Biology en Proc. Royal Society B. Hier is haar DDD-message:
Dear Dead Duck Day Friends — I am really glad to have the opportunity to send a message to celebrate this momentous occasion. Since I began working on waterfowl a few years ago, I realized the importance of the original observation and report that prompted this celebration, namely that it made my research on genital evolution appear downright mainstream. Although I know that I have shocked some people with my reports on the nuances of duck genitalia wars, there is no way that I could top the homosexual necrophilia report. I thank Kees then for showing that no matter how crazy my papers may seem, there is already someone way crazier out there.
I will happily attest that there is a something wonderful about working with the dark side of duck sex life: People love the stuff. I had no idea that putting together ducks and sex would be so incredibly popular. In addition to the typical requests for reprints, photographs, interviews and comments, perhaps most amazing has been the popularity of the videos we posted in You Tube. For those of you who have not yet seen them they show the explosive eversion of duck penises, which evert at speeds of over 1.3 m/s. The videos are very graphic and incredibly cool. [watch here and here] So far the videos have been watched by almost 500,000 people.
Perhaps ‘DuckLover55’ has watched 100,000 of those, but all the same I feel very privileged to have the chance of reaching the general public in such numbers to remind them that nature can be amazing and nasty all at the same time. The way I see it, if I manage to get people interested in evolution and its often horrific consequences, then I have done my job. Dead Duck Day celebrates this same idea: shocking consequences of evolution are memorable and people become immediately interested.
I am thrilled to join your celebration from afar.
Patty Brennan, June 5, 2011
Na de korte ceremonie genoten veertien liefhebbers van het gezamenlijke traditionele ‘zes-gangen-eendenmenu’ bij het nabij gelegen restaurant Tai Wu.
Zondag 5 juni is het weer Dead Duck Day, de zestiende om precies te zijn. Het European Bureau van Improbable Research nodigt belangstellenden uit om zich om 17.55 uur precies te verzamelen in het Museumpark op het gazon naast de glazen nieuwbouw van het Natuurhistorisch Museum Rotterdam. Daar zal ik (misschien) enige relevante passages voorlezen uit mijn boek ‘De eendenman‘, (zeker) aandacht vragen voor de miljarden vogels die jaarlijks tegen glazen gebouwen om het leven komen, en (ook zeker) de traditionele Dead-Duck-Day-Message van een vooraanstaand wetenschapper voordragen.
Voor de 16e keer wordt ook de Wilde Eend herdacht die zich op 5 juni 1995 (om 17.55 uur precies) dood vloog tegen de glazen gevel van het museum en inmiddels wereldwijd bekendheid geniet als het eerste ‘slachtoffer’ van homoseksuele necrofilie bij deze soort. De legendarische opgezette eend zal hiervoor bij grote uitzondering uit het museum worden gehaald.
Belangstellenden zijn van harte welkom om deze korte openluchtceremonie bij te wonen. Uitvoerenden (muzikanten, zangers, zangeressen) die een passend deuntje kunnen en willen spelen/zingen worden met nadruk gevraagd om te komen.
Na afloop wordt volgens traditie (en voor eigen kosten) ‘menu D‘ – het zesgangen-eendenmenu – genuttigd bij restaurant Tai Wu, Mauritsweg 24-25, Rotterdam.
Tijd & locatie: zondag 5 juni 2011, om 17.55 uur precies, Museumpark, op het gazon achter de Zwarte Kraai naast de glazen nieuwbouw van het Natuurhistorisch Museum Rotterdam, adres: Westzeedijk 345 (Museumpark), 3015 AA Rotterdam.
Kom zaterdag 5 juni 2010 om 17.55 uur precies naar het gazon naast het nieuwbouwpaviljoen van het Natuurhistorisch Museum Rotterdam. We vieren dan de 15e ‘Dead Duck Day’. Iedereen is welkom bij de korte openluchtceremonie, en – na afloop – bij het nuttigen van ‘Menu D’ (het zesgangen-eendenmenu) in restaurant Tai Wu (Mauritsweg 24-25).
Dead Duck Day gedenkt de dramatische dood van de wilde eend tegen de glazen gevel van het museum op 5 juni 1995, 17:55 uur, en vraagt aandacht voor de miljarden vogels die jaarlijks wereldwijd tegen glas om het leven komen. Ik zal enige passende passages uit ‘De eendenman‘ voorlezen. De eend zal worden gelucht.
Uit het grote archief van eendenmanrecensies. Deze is van (de inmiddels slapende site) bioblog.nl, geplaatst op 12 maart 2009:
Wat de mensen van de Ig Nobelprijs al wisten, en wij van Bioblog iets later, dringt nu ook tot de rest van Nederland door: Kees Moeliker is een heel bijzondere wetenschapper.
Lees hier de volledige bespreking, of klik op het plaatje.
Uit het grote archief van eendenmanrecensies. Deze is uit NRC Boeken van 6 maart 2009, geschreven door Arjen Fortuin:
‘Wel veel dode dieren ineens’, mompelde de Hondenmepper tegen de beer – zich pas later realiserend dat hij Wojtek had zien tillen en lopen, maar niet had horen praten. Maar de weg lag vol, inderdaad: een dode eend, een vogel zonder kop, een dode eekhoorn en nog tientallen onderzoeksobjecten van Kees Moeliker (De eendenman. Over homoseksuele necrofilie en ander opmerkelijk diergedrag. Nieuw Amsterdam, 144 blz. € 14,95). Moeliker had een zekere faam verworven met de waarneming van de verkrachting van een eend. Twee bijzonderheden: beide eenden waren mannetjes. En de onderste was dood. Vooral het aantekeningenboekje werkt erg komisch, door het turven van het aantal keren dat de levende woerd de dode beklom. ‘Die Moeliker is net zo grappig als Midas Dekkers’, concludeerde de hondenmepper.
Lees hier het hele artikel over alle dierenboeken die tijdens de boekenweek 2009 verschenen.
![male hybrid 'Rackelhahn' mating with female capercaillie. [from: Porkert et al. (1997)]](https://moeliker.files.wordpress.com/2015/03/figure_12_porkert_1997.png)
Kees Moeliker 
You must be logged in to post a comment.